Villi Asgeirsson

Mikið er talað um dýrahald í fjölbýli eftir að öryrkjum og öðru fólki sem ekki getur staðið í stappi var gert að losa sig við húsdýrin sín. Innan 10 daga, takk fyrir. Því þannig eru reglurnar. Fólk hefði átt að vita þetta og því er engin vorkunn.

Þeir sem verja þessa tillögu tala um ofnæmi og ónæði.

Nú var ég að heyra að fólkið í blokkinni hefði kosið afgerandi að leyfa dýrunum að vera. 32 sögðu já. En hinir tveir? Annar var hlutlaus, hinn í útlöndum. Enginn valdi að losa blokkina við dýrin. Samt á að þvinga þetta fólk til að losa sig við fjölskyldumeðliminn. Því gæludýr eru ekki leikföng eða húsgögn. Þau eru lifandi verur, og oft hluti að fjölskyldunni. Oft einu vinirnir þegar fólk er lasið eða á erfitt með að vera í sambandi við annað fólk.

Að þvinga þetta fólk til að losa sig við gæludýrin er að dæma það í einveru og einmanaleika.

Eva Hauksdóttir skrifaði rafpóst á mennina sem tóku ákvörðunina. Ég mæli með að allir geri það sama. Látum þá vita hvað okkur finnst.

Netföngin eru gardar@brynjahus.is og bjorn.a.magnusson@brynjahus.is

Getum kallað tölvupóstinn: Vegna dýrahalds

Vinsamlegast komið eftirfarandi skilaboðum til stjórnar Brynju og takið þau einnig til ykkar sjálfir.

Ég á ekki orð til að lýsa vanþóknun minni á þeirri stefnu ykkar hjá Brynju að neita öryrkjum um að halda gæludýr.

Ég á hinsvegar eitt orð til þess að lýsa vanþóknun minni á þeim gerræðislegu vinnubrögðum að þvinga fólk til að losa sig við dýrin sín.

Það orð er „ógeð“.

Þið eruð ógeð.

Skammist ykkar.

Á jörðinni búa sjö milljarðar. Allavega síðast þegar ég gáði. Hefur sennilega bæst eitthvað við síðan. Það þýðir að heimurinn er upplifaður á sjö milljarða vegu. Ekkert okkar skynjar heiminn eins. Sjónin er ekki sú sama, þar sem litaskyn og skerpa leika hlutverk. Heyrnin er mismunandi. Snertiskynið. Hvernig heilinn vinnur úr upplýsingunum sem skilningarvitin senda honum skiptir svo öllu máli.

Svo má ekki gleyma áhrifunum sem fæðingarstaður og búseta hafa. Ég er karlmaður, fæddur 1969 og bjó mín fyrstu ár á Skólavörðustígnum og þar í kring. Fór fyrstu tvö árin í Ísaksskóla, flutti í Smáíbúðahverfið og svo í Breiðholtið. Endaði svo með því að flytja til London og svo til Hollands.

Ég sé því heiminn út frá þessum forsendum. Stelpa sem fæddist 1990 á Sauðárkróki og flutti sem unglingur á Egilsstaði, sér heiminn allt öðruvísi. Ef við hittumst einhvern daginn á Alexanderplatz í Berlín, er viðbúið að upplifun okkar af staðnum verði ekki sú sama.

En það er erfitt að mæla upplifun. Allt sem við getum gert er að virða upplifun hvers og eins. Allavega ef við erum svo þröngsýn að geta ekki haft áhuga á að reyna að skilja hana.

Því hvað er skemmtilegra en að sjá heiminn með augum annars fólks? Setja sig í spor þess?

Hvernig getur maður skilið heiminn ef maður skilur ekki samferðamennina?

Ég tók dæmi um stelpu frá Sauðárkróki, en ímyndum okkur ef ég hefði tekið dæmi um homma frá Addis Ababa. Eða Nairobi. Teheran.

Þá erum við að tala um eitthvað allt annað. Þá erum við að tala um manneskju sem hefur þurft að fela sína eiginlegu persónu allt sitt líf. Hefur kannski horft upp á elskhugann hengdan vegna kynhneigðar. Þá er ekki lengur gaman að setja sig í spor manneskjunnar, heldur lífsnauðsynlegt. Ekki bara fyrir útlenska hommann (sem okkur kemur við, hvað sem fólk segir) heldur fyrir okkur sem manneskju.

Það tók okkur þúsundir ára að losa okkur við bábiljurnar og kreddurnar sem kostuðu svo marga elskhugana lífið. Þess vegna get ég ekki annað en haft smá ógeð á fólki sem þolir ekki að allir séu ekki eins. Fólki sem vill afhomma. Vill ekki að krakkar heyri af samkynhneigð því þau gætu kannski smitast. Sitja í sínum kompum og rífa kjaft yfir því að einhver sé ekki alveg eins og þau vilji hafa hann.

Ég spyr, hverjum er ekki fjandans sama hjá hverjum fólk sefur? Ef kompudraugurinn er ekki að spá í bólförum með hommanum, af hverju er hann þá að skipta sér af?

Þar fyrir utan. Þetta snýst ekki allt um kynlíf. Og því virðast hommahatararnir steingleyma. Þetta snýst um að ástfangnir einstaklingar megi elska í friði, lausir við þröngsýni, kreddur og tuð kompudrauganna.

Ég fæ ógeð þegar ég heyri hommahatarana jarma úr sínum holum, en ég virði rétt þeirra til að jarma. Ég virði rétt þeirra til að gera sig að fíflum í opinberri umræðu. Jarmið dæmir sig sjálft.

Þess vegna finnst mér það vera mistök af Samtökum 78 að kæra kompudraugana fyrir að láta heimskulega hluti út úr sér.

Tjáningarfrelsið á að vera heilagt. Við eigum öll að hafa rétt á að tjá okkur, jafnvel þó það þýði að við gerum okkur að opinberum fíflum. Með því að kæra fíflin fyrir að segja fíflalega hluti, erum við að gefa fíflunum tækifæri til að dreyfa fíflalegum hugmyndum sínum.

Besta vörnin gegn fíflum er að leiða þau hjá sér.

Þessi texti er þýðing mín á pistli eftir hollenska blaðamanninn Chris Klomp. Hlekk á upphaflega textann má finna hér.

Þetta er hún. Ein af þessum fjársjóðsleiturum. Hún klifraði um borð í bát til að stela af okkur velferðarkerfinu. Hún myndi sjá til þess að gamla fólkið okkar yrði af hjálpinni sem það þarf á að halda. Hún myndi valda óróa í samfélaginu okkar. Því það er það sem flóttamenn gera. Endalaust leitandi af heppninni. Dragandi okkur niður í svaðið sitt.

Sjáðu hana. Kannski var hún að spá í að fremja hryðjuverk. Það gerir þetta fólk frá þessum löndum. Múslímar, og því hryðjuverkamenn.

Horfðu á hana, fjandinn hafi það. Reyndu að skilja að þetta snýst um fólk. Ekki tölfræði. Um drauma og ótta. Viljann um að finna hamingjuna.

Örfáum klukkutímum áður sat hún sennilega í fangi móður sinnar. Móður sem örugglega sagði henni að þetta yrði allt í lagi. Að hún þyrfti ekki að hafa áhyggjur. Að betri heimur biði hennar. Að þar væri fólk sem myndi hjálpa henni. Af því að heimurinn er ekki bara stríð og fátækt. Því það væru til lönd þar sem fólk hefði það svo gott að það gæti hjálpað þeim sem minna mega sín.

Sjáðu hana, marandi í hálfu kafi. Í bleika kjólnum sínum. Kannski er þetta uppáhaldskjóllinn hennar. Reyndu að skilja að móðir hennar hafði rangt fyrir sér. Það er erfitt að horfast í augu við það, en þannig er það samt.

Ég hef, fjandinn hafi það, aldrei skammast mín eins mikið fyrir Evrópu og nú. Fyrir Holland (og Ísland (innsk. þýðandi)). Ég skammast mín fyrir að hér sé fólk sem er svo ruglað og með svo furðulegar hugmyndir að það getur ekki sleppt fordómunum og útlendingahatrinu í smá stund. Getur ekki sýnt fólkinu sem lenti í þessum harmleik smá virðingu.

Shame on you.